del libro"El cartero nunca más llama dos veces" o "Sueños ... sueños ... sueños"/"Poştaşul nu mai sună de două ori" sau "Visuri… visuri… visuri…"
Traducción y Adaptación : Jero Crespí
\ Radu giro el volante, cambio la velocidad y dio un giro peligroso en la curva. En el “Triangulo de las Bermudas” terrestre, el espacio donde todos los vivos, los supervivientes del accidente y aquellos que fallecieron, convivieron juntos para siempre. Era el lugar donde el destino acercaba la tragedia a el, a su familia y a tantos otros; mientras Radu sentia las gotas de sudor fluyendo sobre su cara, asi como escalofrios recorriendo todo su cuerpo.
- .Radu! .Radu! .Que te ocurre?- pregunto una voz femenina
asustada - .Que estabas sonando?
- Nada. No sonaba nada –dijo con una voz profunda,
despertando finalmente de su profundo sueno.
- Estabas nervioso, asustado, dando manotazos, tambien
murmuraste algo –dijo Marina, su esposa.
- Tuve una pesadilla, como siempre –dijo Radu – Ya es tarde. Tenemos que ir a la escuela. Soy el director, asi que todavia debo de ir.
La escuela estaba muy cerca de su casa, solo se tardaba diez minutos en llegar.
Alli, Radu tuvo una gran idea: “Debo inspeccionar a los recien llegados, sobre todo a la morena de matematicas y a la rubia de biologia, estas no se van a escapar de mis brazos”.
Ayer cometi un error, pero este no se volvera a repetir.
Enviare a todos los profesores y estudiantes a su casa por
la noche y a ultima hora estare solo con la nueva profesora
de fisica. .Uff! .Como me gusta la rubia! Especialmente porque ella no va a ceder tan facilmente.
.A mi no me esta pasando realmente! –Dijo Radu-
.Ahhhhh! Se arruino mi plan con mi cunado, .como si lo supiese! .A que ha venido exactamente, cuando estaba la rubia en mi oficina? Como la queria asustar, primero la invite
a tomar una copa de una bebida alcoholica, dura y con fuerza que tengo en mi armario, lleno de botellas. Y entonces… aparecio Florin, el hermano de mi esposa. Tuve que departir las tres conversaciones muy serio.
Penso: “Primero ire a por la morena, parece mas ardiente que la otra, sus ojos juegan en su cara, como carbones ardiendo! Con ella sin duda sera mas facil”. Radu convoco a la profesora en su despacho, alli asalto a la joven, tenia mucho tiempo para contemplar las piernas larguisimas y delgadas, asi como su cabello negro, largo, rizado; ademas
de sus labios rojos, carnosos bajo la nariz de peluche.
No estoy muy contento con su trabajo – le reprocho Radu con voz aguda – Necesita trabajar mucho mas. .Tengo unas mayores expectativas con usted! Usted tiene potencial.
Y a medida que iba hablando la observaba con una intensa mirada, traviesa, recorriendo a lo largo el cuerpo de la mujer.
.Servira una copa?- la invito cambiando el tono de voz mucho mas benevolente- Radu abrio su armario, lleno de botellas de todas las formas y tamanos llenas de distintas bebidas alcoholicas.
- Servicio, es un buen licor, un poco dulce pero seguro que te va a encantar. Y Radu le entrego la copa a la joven, sentandose con su parte inferior derecha de su cuerpo.
La penetro con una mirada profunda y perseverando un poco. Mientras la joven se ruborizo y se puso nerviosa.
Radu comenzo a jugar alegre con un rizo de ella, se acerco
lentamente y la beso suavemente. Ella no se opuso en absoluto, lo que hizo que el hombre continuara con valentia.
Un beso largo, mientras con sus manos comenzo a caminar
con ardor, sobre el cuerpo de ella, revelando caoticas las partes alcanzadas, en cuestion de minutos la mujer estaba desnuda entre sus brazos.
…………………………………………………………………………………….
Radu se aparto de la carretera, en frente estaba la profesora
de fisica.
-Te vienes en el coche? Iremos a la ciudad, la invito Radu educadamente.
La mujer sintio el primer impulso de aceptar, asi llegaria temprano a casa… en teoria, pero luego recordo que una vez le conto su madre, que su padre, que era ex colega de Radu, sobre el accidente que sufrio con su padre y dos amigos, que habian sido victimas de un accidente. “No, no quiero irme al otro mundo, es mejor esperar el autobus, .Por que tanta prisa?” –penso ella –y rechazo cortesmente, con miedo que el hombre no aceptase su negativa.
Mirando hacia atras, vio como lentamente andaban las jovenes profesoras de matematicas, biologia y geografia.
“Seguro que van a venir conmigo en el coche” –dijo Radu y repitio su invitacion. Seguro de que aceptarian inmediatamente.
Las mujeres aceptaron rapidamente y deleitandose subieron al coche, para que el propio director las llevara de vuelta a casa.
Radu piso fuertemente el acelerador, orgulloso y seguro de si mismo. No iba tranquilo, corria con exceso de velocidad por la carretera de Brasov. Sonaba romanticamente, que con su mano derecha enrollaba en rizos el pelo negro largo y fino de la joven profesora de matematicas. Detras estaban sentados los nuevos profesores de geografia y biologia, un poco emocionados por la invitacion del Director de llevarlos en su propio coche hasta la ciudad.
El hombre borracho como de costumbre, con unas copas de mas. Siempre tenia su armario de director lleno de botellas, viales de cristal de distintos tamanos y formas, llenas de bebidas alcoholicas. Es la fuerza de la costumbre!
Pensaba Radu. La pasion por la bebida era herencia de su
padre, parecian dos gotas de agua. Tambien fue director de
la escuela del pueblo, ahora tambien tenian eso en comun.
Los ojos del hombre quedaron involuntariamente fijos en las largas piernas de las jovenes mujeres, sus ojos fueron deslizandose languidamente desde las puntas, arriba y mas
arriba.
En esta curva mi padre tuvo un accidente mortal - dijo Radu y yo sueno cada noche con esto. .Yo bebo pero nunca he tenido un accidente!. Tras el accidente de mi padre, mi madre y yo sufrimos una desgracia!
De nuevo sus ojos treparon vorazmente desde las puntas agudas de los zapatos de la mujer hasta llegar al borde de su falda corta. Al mediodia, aparecio como una foto fija impresa en su memoria de gran alcance, el sexo salvaje que
habia mantenido el director con la joven maestra, donde Radu pudo revelar las partes secretas e intimas de la maestra… y eso que ella solo bebio un par de vasos de vodka, que acepto tras su insistencia. “Las chicas de hoy son totalmente de mi gusto… para la bebida y el sexo siempre estoy disponible… fue buena, una buena diversion” –penso feliz Radu. “Tal vez sea un trabajador sano, toda su vida”.
La joven maestra penso feliz: “si lo hago con el director, asi podre arreglar mi futuro y sera mejor a partir de ahora”.
Radu vio tambien que entre sus colegas y profesores de la universidad no habia a nadie como ella. .Lo vi desde el principio, es la que mas me gusta de todas ellas! .No le hubiera agradado a su esposa! Pero .Que se puede esperar,
si tiene una figura sosa y nada que la haga especial ?
El Director Chiverniseala era alto y guapo de estructura atletica y pelo negro, rizado, de nariz pequena y un poco achatada, boca pequena con labios gruesos, rasgos que ofrecian una mirada picara e infantil al mismo tiempo.
Mientras iba ensimismado en sus suenos y recordando su reciente aventura, aparecio por delante de repente un camion.
Radu dio un volantazo asustado mientras iba conduciendo el coche, perdio completamente el control del vehiculo golpeando el borde de la carretera, rebotando en la misma curva yendo hacia el mismo arbol donde golpeo su padre hace anos, donde habia sufrido el accidente. Oyo un ruido muy fuerte, sintio un terrible dolor y no podia moverse, entonces vio que la niebla, con rizos de color negro cuervo como los de la joven profesora. Iba flotando caotico en un liquido espeso de color rojo intenso. Su vestido blanco, ajustado al cuerpo parecia una pintura impresionista.
Detras iban las otras dos jovenes que quedaron muy quietas.
Entonces se empezaron a oir las sirenas que les iban a salvar y personas con chalecos naranjas que apenas pudieron abrir las puertas bloqueadas del coche. Radu sintio
de supervivencia para las pobres chicas.
- .Necesitamos realizar una extraccion de las victimas del coche! .De otra manera no podemos sacarlas! .No creo que logren escapar con vida! –decia una voz.
- Llegara una ambulancia en diez minutos –dijo un chico.
Dos hombres movian a Radu en una camilla.
- “Vamos a tratar de que este consciente y que no pierda el conocimiento, que no muera” –penso el hombre y entonces el hilo de sus pensamientos fue interrumpido abruptamente.
Desperto despues de algun tiempo, durante unos segundos,
mientras era colocado en una cama metalica de hospital. A su alrededor, la gente estaba inconsciente, en torno a el todo era de color de blanco.
-.Que paso? –se pregunto Radu.
De nuevo se durmio profundamente, hundiendose en el misterioso mundo de los suenos.
Gica, el padre de Radu, tenia como su hijo dos grandes debilidades: la bebida y las mujeres. Era la herencia de la familia que pasaba de padre a hijo, les encantaban las mujeres rubias, morenas, castanas o pelirrojas, delgadas o gordas, altas o pequenas. Los dos hombres siempre se habian sentido atraidos por el universo femenino. Ambos habian tenido suerte de tener esposas enamoradas de ellos,
aceptando y comprendiendo sus relaciones amorosas y las escapadas que siempre les habian generado molestias, tanto grandes como pequenas. Siempre fueron sus esposas
las que sufrieron en silencio la existencia de sus amantes. Siendo para ellas el amor mas fuerte que cualquier otra cosa.
La bebida fue la que trajo todos los problemas a la familia.
Como el, un dia, su padre, Gica C. habia recogido en el coche a sus amigos, todos profesores de la Universidad, y en una curva de la aldea, cuando venia de Brasov, perdio el control del volante, el coche choco rapidamente con un arbol en la carretera, Gica tuvo una lesion grave en la cabeza, pero los profesores que lo acompanaban fallecieron.
EN GRIEGO
DR. CORNELIAPĂUNHEINZEL:
Η στροφή του πεπρωμένου
O Ράντου γύρισε το τιμόνι, άλλαξε ταχύτητα και όρμησε προς την στροφή. Στο χερσαίο «Τρίγωνο των Βερμούδων» , ο χώρος όπου όλοι όσοι είναι ζωντανοί, οι επιζώντες των ατυχημάτων και όσοι έδωσαν την τελευταία τους πνοή εκεί, ζουν μαζί για πάντα. Ήταν ο τόπος που προκάλεσε το τραγικό του πεπρωμένο = την συστυχία του, της οικογένειάς του και πολλών άλλων και ο Ράντου ένιωσε τα δάκρυα του να ρέουν στο πρόσωπό του, κρύος ιδρώτας να διαπερνά ολόκληρο το κορμί του....
- Ράντου! Ράντου! Τι γίνεται με σένα; ρώτησε μια φοβισμένη γυναικεία φωνή . Τι έχεις ονειρευτεί;
- Τίποτα! Δεν ονειρεύτηκα τίποτα! είπε με μια βραχνή φωνή, ξυπνώντας επιτέλους από τον βαθύ του ύπνο.
- Αλλά ήσουν νευρικός, φοβισμένος, κουνούσες τα χέρια σου. Είπες και κάτι, »είπε η Μαρίνα, η γυναίκα του.
- Είχα έναν εφιάλτη! Ως συνήθως! Είπε ο Ράντου. Και νομίζω ότι είναι αργά. Πρέπει να πάμε στο σχολείο. Μπορεί να είμαι διευθυντής, αλλά ακόμα και έτσι πρέπει να πάω!
Το σχολείο ήταν κοντά στο σπίτι του. Θα έφτανε σε δέκα λεπτά. Εκεί, ο Ράντου είχε μία εκπληκτική ιδέα: "Πρέπει να κάνω ελέγχο στους νεοφερμένους – στην μελαχρινή από τα μαθηματικά και την ξανθή από την βιολογία. Σίγουρα δεν θα ξεφύγουν από τα χέρια μου. Χθες έκανα ένα λάθος. Αλλά δεν θα το επαναλάβω. Έστειλα όλους τους δασκάλους και τους μαθητές σπίτι, χτες το βράδυ, την τελευταία ώρα, για να μείνω μόνος στο σχολείο, μαζί με την νέα καθηγήτρια της Φυσικής. Φτου! Πόσο μου αρέσει αυτή η ξανθιά! Ειδικά όταν δεν ενδίδει τόσο εύκολα! Σε μένα δεν συμβαίνε συχνά αυτόι! Αααα! Δύσκολα θα την καταφέρω ! Αλλά ο κουνιάδος μου, κατάφερε να μου κατέστρεψε ένα καλό σχέδιο που είχα ετοιμάσει! .Σαν να ήξερε! Επέσε ακριβώς την στιγμή που κάλεσα την γυναίκα στο γραφείο μου. Πρώτα ήθελα να την τρομάξω, να την μαλώσω και στη συνέχεια να την καλέσω για ένα δυνατό ποτό, φιαυτές τις περιπτώσεις έχω ένα ντουλάπι γεμάτο από τέτοια ποτά! Και τότε .... έρχεται ο Φλωρήν ο αδελφός της συζύγου μου. Έπρεπε να κάνουμε οι τρεις μας πολύ, πολύ σοβαρές συζητήσεις ".
«Η πρώτη μου κίνηση θα είναι με την μελαχρινήι. Φαίνεται να είναι πιο θερμή από την άλλη. Τα μάτια της είναι σαν αναμμένα κάρβουνα! Με αυτήν σίγουρα θα είναι πιο εύκολα. "
Ο Ράντου μπαίναι την ώρα που δίδασκε η νεαρή γυναίκα. Και είχε αρκετό χρόνο για να εξετάσει τα μακριά της πόδια, πολύ μακριά και λεπτά, τα μακριά μαύρα μαλλιά της, λίγο σγουρά, τα κόκκινα σαρκώδη χείλη. Στη συνέχεια κάλεσε την δασκάλα στο γραφείο του.
- Δεν είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος με αυτό που κάνεις, την επίπληξε με μια απότομη φωνή. Θα πρέπει να δουλέψετε πολύ περισσότερο! Έχω υψηλότερες προσδοκίες από εσάς! Έχετε δυνατότητες. Και την μετρούσε έντονα με το βλέμμα του, κατά μήκος του σώματος της. Για μένα, εδώ στο σχολείο δεν είναι αρκετό αυτό που κάνετε τώρα! Αλλά δεν θέλεις ένα ποτό; Την προσκάλεσε αλλάζωντας την χροιά της φωνής του, σε μία πιο καλοπροαίρετη.
Και ο Ραντού άνοιξε το ψηλό ντουλάπι, γεμάτο με μπουκάλια και φιάλες από όλα τα σχήματα και μεγέθη, γεμάτα με αλκοολούχα ποτά, διαφόρων ποιοτήτων.
-Πάρτε, είναι καλό το λικέρ, λίγο γλυκή! Σίγουρα θα σας αρέσει! Και η νεαρή γυναίκα του έδωσε το ποτήρι, κάθισε στη κάτω δεξιά του γωνία του τραπεζιού. Την κοίταξε βαθία με ένα διεισδυτικό βλέμμα.
Η νεαρή γυναίκα, κοκκίνισε και αισθάνθηκε χαμένη. Και ο Ραντού εύθυμος άρχισε να παίζει με μια τούφα από τα μαλλιά της. Πλησίασε αργά αργά και την φίλησε απαλά. Δεν αντέδρασε καθόλου, πράγμα που τον έκανε τον άνθρωπο να συνεχίσει με θάρρος. Την φίλησε πιο παθιασμένα, ενώ τα χέρια του άρχισαν να αγγίζουν όλο της το σώμα, αποκαλύπτοντας αργά το γυμνό κορμί. Μέσα σε λίγα λεπτά ήταν γυμνή στην αγκαλιά του ...
... .................................................................................................................................................
Ήταν μεσημέρι. Ο Ραντού βγήκε με το αυτοκίνητο του στο δρόμο. Μπροστά του η καθηγήτρια της φυσικής.
- Δεν έρχεστε με το αυτοκίνητο; Θα σε πάω εγώ μέχρι την πόλη, την προσκάλεσε ευγενικά ο Ραντού.
Η πρώτη αντίδραση της γυναίκα ήταν να δεχτεί. Θα έφτανε σπίτι πιο νωρίς ... θεωρητικά. Αλλά θυμήθηκε τι της έλεγε η μητέρα της, καθηγήτρια, πρώην συνάδελφος με τους γονείς του Ραντού, σχετικά με το ατύχημα που ένανε ο πατέρας του μαζί με δύο από τους φίλους του, οι οποίοι ήταν θύματα. "Δεν θέλω να πάω στον άλλο κόσμο! Καλύτερα να περιμένω το λεωφορείο! Γιατί να βιαστώ; »σκέφτηκε, και αρνήθηκε ευγενικά, φοβούμενη ότι δεν θα δεχόταν της άρνησή του.
Από πίσω, ερχόταν αργά οι καινούργιες καθηγήτριες των μαθηματικών, της βιολογίας και της γεωγραφίας.
"Νομίζω ότι αυτές σίγουρα πρόκειται να έρθουν μαζί μου στο αυτοκίνητο», είπε ο άνδρας και επανέλαβε την πρόσκλησή του. Η σκέψη του επιβεβαιώθηκε αμέσως. Οι γυναίκες δέχτηκαν ενθουσιασμένες και μπήκαν γρήγορα στο αυτοκίνητο, εκστασιασμένες που ο ίδιος ο διευθυντής τους, θα τους έπερνε σπίτι.
Ο Ράντου ξεκίνησε απότομα, υπερήφανος και σίγουρος για τον εαυτό του. Δεν ταξίδευε μόνος του! Επιτάχυνσε στο δρόμο προς Το Μπρασόβ. Στα δεξιά του, ονειρευόταν ρομαντικά την νεαρή καθηγήτρια των μαθηματικών, ψηλή, λεπτή, με μαύρα μακρια μαλλιά, πιασμένα κότσο. Στο πίσω μέρος κάθησαν οι νέες καθηγήτριες της γεωγραφίας και της βιολογίας, μικροσκοπικές, ενθουσιασμένες, που τις κάλεσε ο διευθυντής για να τις πάει με το αυτοκίνητό του στην πόλη.
Ο άνθρωπος ήπιε, ως συνήθως, λίγα ποτήρια δυνατό ποτό. Το διευθυντικό του ντουλάπι στο ιδιαίτερο του γραφείο ήταν πάντα γεμάτο με φιάλες και φιαλίδια διαφόρων μεγεθών, σχημάτων, γεμάτα με αλκοόλ, η πλειοψηφία τους κακής ποιότητας. "Αλκοόλ να είναι!" σκεφτόταν ο Ράντου.
To πάθος του για το ποτό το κληρονόμησε από τον πατέρα του, που έμοιαζε σαν δύο σταγόνες νερό. Διετέλεσε και αυτός διευθυντής του σχολείου του χωριού. Τώρα, το χωριό έχει γίνει πόλη ...
Τα μάτια του ανθρώπου έτρεχαν παρά τη θέλησή τους στα μακριά πόδια της νεαρής γυναίκας που βρισκόταν στα δεξι του. Το βλέμμα του γλιστράει νωχελικά στην κορφή των ποδιών της, πιο ψηλά, πιο ψηλά...
"Εδώ είναι η θανατηφόρο στροφή που είχε το ατύχημα ο πατέρας μου και ονειρεύτηκα χθες το βράδυ», είπε ο Ράντου. «Και εγώ πίνω, αλλά εγώ δεν θα προκαλέσω ποτέ ατύχημα! Τι μεγάλο πρόβλημα δημιούργησε ο μπαμπάς μου σε ‘μένα και στην μητέρα μου! ".
Τα μάτια του, στη συνέχεια ανέβηκαν λαίμαργα προς τις αιχμηρές άκρες των παπουτσιών μέχρι να φτάσει στην άκρη της κοντής φούστας και συνέχισαν να ανεβαίνουν πιο πάνω, πιο πάνω. Στη συνέχεια του ήρθε στο μυαλό εικόνες από το μεσημέρι που είχαν αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη. Άγριο σεξ με τη νεαρή δασκάλα, στο ιδιαίτερο του γραφείο, όπου ο Ραντού ανακάλυψε τα πιο κρυφά και προσωπικά μέρη της δασκάλας ... είχε πιεί και αυτή δυο ποτήρια βότκα. Τα δέχτηκε μετά από την επιμονή του. "Τα σημερινά κορίτσια είναι εντελώς για τα γούστα μου ... ... εχούν πάντα διάθεση για ποτό και σεξ... ήταν καλή, καλή η επανάσταση" σκεφτόταν ευτυχής ο Ράντου. «Αν δεν γινόταν, θα ήταν και τώρα ο εργάτης στις αποχετεύσεις, ίσως και όλη την ζωή μου."
Η νεαρής δασκάλα σκεφτόταν ευτυχισμένη : "Το έκανα με τον διευθυντή! Είχα έτσι κανονίσει το μέλλον μου! Και θα ήταν καλύτερα από τώρα και στο εξής! Και ο Ράντου φαινόταν τόσο ωραίος ... δεν είχε γνωρίσει μέχρι τώρα κανένα σαν αυτόν. Ούτε ανάμεσα στους συμφοιτητές της στο πανεπιστήμιο, ούτε ανάμεσα στους δασκάλους! Το είδα από την αρχή, ότι του αρέσω περισσότερο, απ 'όλες! Αν δεν υπήρχε η ανυπόφορη σύζυγος του! Τι της βρήκε; Φαινόταν να ήταν πληκτική! Δεν είχει τίποτα το ιδιαίτερο. "
Ο κύριος διευθυντής ήταν ένας άντρας ψηλός και όμορφος, με αθλητική δομή και μαύρα σγουρά μαλλιά, μικρή μύτη, με την κορυγή της ελαφρώς γυρτή προς τα πάνω, μικρό στόμα με σαρκώδη χείλη, χαρακτηριστικά που του έδιναν μια ακαταμάχητη εμφάνιση και ταυτόχρονα παιδαριώδη.
Και ενώ ονειρευόταν την πρόσφατη του απόδραση, εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά του ένα φορτηγό. Ο Ράντου τρόμαξε τόσο πολύ, ώστε άφησε το τιμόνι. Έχασε εντελώς τον έλεγχο του αυτοκινήτου και χτύπησε μια μηλία που ήταν στην άκρη του δρόμου. Το ίδιο δέντρο που είχε χτυπήσει και ο πατέρας του, χρόνια πριν. Και στην ίδια στροφή! Άκουσε ένα δυνατό κτύπημα, αισθάνθηκε ένα φοβερό πόνο και μετά δεν μπόρεσε να ξανακινηθεί. Είδε τότε μέσα στην θολούρα, τα μαύρα σγουρά μαλλία της νεαρής δασκάλας, να επιπλέουν χαοτικά σ’ ένα παχύρρευστο υγρό, χρώματος βαθύ κόκκινο. Το λευκό φόρεμά της, εφαρμοστό στο λεπτό της σώμα, φαινόταν σαν μια ιμπρεσιονιστική ζωγραφιά. Πίσω τους, οι άλλες δύο νεαρές γυναίκες είχαν μείνει ακίνητες.
Μετά ακούστηκε η σειρήνα του ασθενοφόρου και άτομα με πορτοκαλί γιλέκα άνοιξαν με δυσκολία τις κλειδωμένες πόρτες του αυτοκινήτου . Ο Ράντου αισθάνθηκε κάποια δυνατά χέρια να τον σηκώνουν και τον βάζουν σ΄ ένα φορείο.
- Ο οδηγός είναι ζωντανός! Ακόμη ζει! φώναξε ένας από αυτούς.
Ο γιατρός του ασθενοφόρου πήρε το χέρι της νεαρής κοπέλας που βρισκόταν δίπλα στον οδηγό «στην μεριά των νεκρών» και έψαξε για παλμό.
- Είναι νεκρή! Δεν υπάρχει τίποτα να κάνω! είπε.
Η πίσω μεριά του αυτοκινήτου ήταν σε μεγάλο βαθμό καταστραμμένη από το αναπάντεχο χτύπημα. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα για τα φτωχά κορίτσια.
- Χρειαζόμαστε την ομάδα απεγκλώβισης! Διαφορετικά δεν μπορούμε να τις βγάλουμε έξω! Δεν νομίζω ότι επέζησε! είπε μια φωνή.
- Θα έρθει σε δέκα λεπτά », είπε ένα αγόρι.
Δύο άνδρες μετακίνησαν τον Ράντου στο φορείο .
"Πρέπει να προσπαθήσώ να μην χάςώ τις αισθήσεις μου, να μην πεθάνω", σκέφτηκε ο άνθρωπος και αλλά ξαφνικά οι σκέψεις του διακόπηκαν.
Ξύπνησε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, για μερικά δευτερόλεπτα. Ήταν ξαπλωμένος σ΄ ένα μεταλλικό κρεβάτι του νοσοκομείου. Γύρω του, όλοι οι άνθρωποι ήταν αναίσθητοι. Όλα γύρω του ήταν λευκά. «Τι να συμβαίνει άραγε;» διαιρωτήθηκε ο Ράντου. Και κοιμηθείτε πάλι, βυθίστηκει στο μυστηριώδη κόσμο των ονείρων.
.........................................................................................................................................................
Ο πατέρας του Ράντου, ο Τζίκα, καθώς ο γιος του είχαν δύο σημαντικές αδυναμίες: το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν μια οικογενειακή κληρονομιά, από πατέρα σε γιο. Και οι δύο αγαπούσαν το γυναικείο φύλο, καστανές ή κοκκινωμάλλες, ξανθιές, λεπτές ή χοντρές, ψηλές ή κοντές. Οι δύο άνδρες πάντα τους προσελκούσε το γυναικείο σύμπαν. Και οι δύο είχαν την τύχη να έχουν συζύγους που ήταν ερωτευμέμες μαζί τους, έτσι είχαν δεχτεί και να καταλάβει τις ερωτικές τους περιπέτειες. Περιπέτειες που πάντα τους δημιουργούσαν προβλήματα, μεγάλα ή μικρά. Και οι σύζυγοί τους ήταν αυτές που υπέφεραν στη σιωπή. Και οι ερωμένες. Η αγάπη γι 'αυτές ήταν ισχυρότερη από οτιδήποτε άλλο.
Το ποτό ήταν όμως αυτό που προκαλούσε προβλήματα στην οικογένεια.
Μια μέρα, ο πατέρας του, ο Τζίκας Κιβερνισέαλα, είχε πάρει το αυτοκινήτου του φίλου του, και δύο καθηγητές στο πανεπιστημίο. Και σε μια στροφή προς το χωριό, καθώς έρχονταν από το Μπρασόβv, έχασε τον ελέγχο του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο κτύπησε γρήγορα σε ένα δέντρο στην άκρη του δρόμου. Ο Τζίκα κατέληξε με ένα σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι, αλλά οι δύο καθηγητές πέθαναν επιτόπου.
Ο άνδρας στη συνέχεια καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση. Το έργο του ως καταδότης στην ασφάλεια δεν τον βοήθεισε καθόλου. Τηρήθηκε ο νόμος. Ήταν ο ίδιος για όλους. Η σύζυγός του Λίνα, έπρεπε να καταβάλει αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων - διατροφή για τα παιδιά τους. Αλλά Ράντου, ο γιος του, είχε επιρεαστεί περισσότερο απ΄ όλους. Δεν ήταν πλέον ο γιος του διευθυντή του χωριού, ο αγαπημένος όλων των γυναικών. Τόσο πολύ είχει σημαδευτεί που δεν ήθελε να μελετά. Γράφτηκε και έδωσε εξετάσεις για να μπει στο λύκειο "Unirea", κλασσικό κλάδο. Ήθελε να ακολουθήσει την σταδιοδρομεία του πατέρα του, ο οποίος ήταν καθηγητής της γεωγραφίας. Και φυσικά τον κόψανε με επιτυχία. Πήρε βαθμό δύο! Η Λίνα, η μητέρα του ήταν πολύ αναστατωμένη. Μετά τα προβλήματα με τον άντρα της , το ποτό και τις γυναίκες, μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα, μετά από τόσες θυσίες που είχε κάνει, ούτε ο γιος του δεν μπορούσε να της δώσει λίγη χαρά. Γι΄ αυτόν είχε υποφέρει τόσο ...
"Όταν ήταν έγκυος με Ράντου" θυμήθηκεη Λίνα, "ο Τζίκας τα είχε φτιάξει με την Μία, μια μελαψή γυναίκα από το χωριό ". Η Λίνα ήταν επίσης μελαψή "Τι του πρόσφερε περισσότερο η Μία;» Σκέφτηκε ενοχλημένη. "Αλλά έτσι ήταν ο Τζίκας. Του άρεσε η αλλαγή! "Η καημένη η Λίνα, στεκόταν τρέμοντας στο ψηλό γρασίδι στην αυλή της Μίας να περιμένει τον άνδρα της να βγει έξω από το σπίτι. Περίμενε όλη τη νύχτα στο τσουχτερό κρύο. Είχε παγώσει ολόκληρη! Αλλά ο Τζίκας άξιζε όλη την θυσία! Άντρας σαν τον δικός της, σπάνια να βρεις! Φοβόταν να μην τον χάσει τέλεια! Να μην τον κλέψει η Μία.
Κατά την αυγή, άνοιξε την πόρτα και ο Τζίκας. Στη συνέχεια, Λίνα βγήκε από τους θάμνους.
- Τι κάνείς Τζίκα εδώ; Εγώ είμαι ετοιμόγεννηκαι συ κάνεις του κεφαλιού με άλλες γυναίκες του χωριού; είπε θλιβερά η γυναίκα.
Ο άνθρωπος είδε κόκκινο μπροστά του.
- Τι κάνεις εδώ, Λίνα; της είπε θυμωμένα. Τρελλάθηκες; Είμαι άντρας, τι θέλεις από μένα; Και τηςς έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στο πρόσωπο με τις παλάμες. Στη συνέχεια, της έδωσε μερικές κλοτιές στην πρησμένη κοιλιά.
- Τι δεν μου επιτρέπετε να διασκεδάσω κι εγώ; γάβγισε ο άντρας.
- Θεέ μου, χτύπησες το μωρό! σπάραξε η Λίνα .
Ο Τζίκας της έδωσε ακόμη λίγες κλοτσιές, και στη συνέχεια έφυγε νευρικά προς την έξοδο."Τουλάχιστον μου είπε ότι απλώς διασκέδαζεν, όχι ότι θα με παρατήσει. Ακόμη είναι δικός μου! ", σκεφτείτε ευτυχισμένα η γυναίκα.
Η Λίνα συνήθως ήταν δυνατός χαρακτήρας, αλλά με τον Τζίκα γινόταν μαλακη σαν ύφασμα. Τι σου έκανε η αγάπη! Ο πατέρας της, Lica Spoitoru, έφτιαχνε αγγεία από μπρούντζο και τα πωλούσε στο χωριό. Η μητέρα της, Piranda, είχε πεθάνει κατά τη γέννηση. Έτσι, η Λίνα έχει μάθει από μικρή με τις κακουχίες της ζωής. Φιλόδοξη και τολμηρή, ήταν άξια κόρη του λαού, όπως απαιτούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της εξουσία. Ως εκ τούτου, την είχαν παρατηρήσει αμέσως οι ακτιβιστές από το χωριό. Και ένας από αυτούς την κάλεσε στο γραφείο του αμέσως:
- Λίνα, δεν θέλετε να εργαστείτε για μας; Είστε μια από έμας, εργατική και φιλόδοξη. Μπορείτε να πάτε μακριά, αν είσαι πιστή!
- Λοιπόν, τι πρέπει να κάνω; Ρώτησε με ενδιαφέρον η Λίνα.
- Πρέπει να κατασκοπεύεις τους εχθρούς του λαού! Τους πλούσιους! Να μας λέτε τι κάνουν, τι λένε ...
Είχε συνηθίσει από μικρή στις ελλείψεις. "Πόσο θα ήθελα να καταδώσω όλους αυτούς που περνούν καλά, αυτούς που πάντα περνουσαν καλά! Όχι σαν εμένα" σκέφτηκε.
- Φυσικά. δέχομαι είπε η Λίνα.
- Και εμείς, ως ανταμοιβή, θα σε γράψουμε σε κανόνικο σχολείο! Να έρθεις ως δασκάλα εδώ στο χωριό μας! Είπαν οι άνδρες. Θέλουμε να προωθήσουμε μόνο δικά μας κορίτσια!
- Αλλά εγώ δεν τα πάω καλά με τα βιβλία, είπε η Λίνα. Δεν μου άρεσε η διδασκαλία. Και δεν ξέρω αν το μυαλό μου με βοηθάει! Τι να κανω;
- Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα! Με τη σύστασή μας, με τη φιλοδοξία σας και αν είσαι αληθινά πιστή και μας λες τι κάνουν όλοι οι γνωστοί σας, θα αποφοιτήσεις χωρίς πρόβλημα! Είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία για μας! την ενθάρρυναν οι ακτιβιστές.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και Λίνα βρέθηκε ως δάσκαλος στο χωριό, όπως της είχαν υποσχέθει. Στο σχολείο του χωριού, γνώρισε τον Τζίκα, όμορφος άντρας. Ήταν γοητευμένη από αυτόν με την πρώτη ματιά.
"Ένα άντρα τόσο όμορφο, δεν έχω δει ποτέ», σκέφτηκε. Και όταν εκείνος την προσκάλεσε για χορό στο πολιτιστικό κέντρο της κοινότητας, δέχτηκε πρόθυμα.
Λίνα ήταν μια γυναίκα ούτε πολύ όμορφη, ούτε άσχημη. Ήταν μελαψή, είχε μια μεγάλη μύτη, μεγάλο στόμα και διογκώμενα μάτια.
Όμως άρεσε του Τζίκα. Όπως όλες τις γυναίκες που πάντα τον προσέλκυαν - άσχημες, όμορφες, ξανθιες ή καστανές, κοκκινωμάλλες, ψηλές ή κοντές, χοντρές ή λεπτές. Ο Τζίκας ήταν αιώνια ερωτευμένος με μια γυναίκα, δεν έχει σημασία τι ήταν.
Μετά είναι το πολιτιστικό κέντρο, ο Τζίκας την προσκάλεσε στο σπίτι του. Πόσο χαρούμενη ήταν τότε η Λίνα! Όλος ο κόσμος ήταν δικός της! Στη συνέχεια, από την πρώτη νύχτα ήταν δική του! Του δώθηκε ολοκληρωτήκα με όλη την ψυχή της, ως γυναίκα. Η έλξη προς αυτόν ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούσε να αντισταθεί! Πόσο θα ήθελε η Λίνα, ένα σύζυγο σαν κι αυτόν! Ωστόσο, οι ελπίδες της ήταν μικρές ... Δεν είχε καμία πιθανότητα, αν σκεφτείς τι επιτυχία είχε στις γυναίκες ο Τζίκας! Και δεν ήθελε μια, αλλά όλες τις γυναίκες που του ήταν γνωστές!
- Δεν συναναστρέφεσαι με τον Τζίκα; την ρώτησε μια μέρα ο Gorun ο ακτιβιστής.
- Ναι, θείε Gorun, απάντησε η Λίνα ντροπαλά. Αφού μου αρέσει... τι να κάνω;
- Θα τον ήθελες για άντρα σου; ρώτησε αποφασιστικά ο άντρας.
- Πώς να μην θέλω, θείε! Αλλά δεν νομίζω ότι ο Τζίκας σκέφτεται τον γάμο ...
- Θα τον σκεφτεί, θα τον σκεφτεί,Λίνα, αν του πούμε εμείς, συμπλήρωσε ο Gorun.
............................................................................................................................................
Εχαν περάσει λίγες ημέρες από τη συζήτηση που έλαβε χώρα στο γραφείο του ακτιβιστή.
- Τζίκα, σε θέλουν στο κόμμα του ανακοινώσε η Nuti, η γραμματέας του σχολείου. Σε ψάχνει ο σύντροφος Πολέντας, αναπληρωτής του Gorun.
Ο άντρας έφθγε αμέσως, ανησυχόντας. "Σίγουρα κάτι κακό συνέβη και θέλουν να με επιπλήξουν;Να είναι ο άνδρας καμιάς από τις γυναίκες που είχε πρόσφατα κάποια απόδραση; Θα με κάρφώσε στο κόμμα!’’ σκέφτηκε θυμωμένα
- Γεια σου, σύντροφε "Πολέντα.
- Γεια σας, κύρις καθηγητή. Πώς πάνε τα πράγματα στο σχολείο; Όλα είναι καλά;
- Ναι, βέβαια, του αποκρίθηκε ο άνδρας.
- Σύντροφε Κιβερνισεάλα, είπε ο ακτιβιστής, έχετε εργαστεί για μας για χρόνια και έχετε αποδείξει ότι είστε ένας αφοσιωμένος γιος του κόμματος. Και είμαστε πάντα σε ανταμείψαμε όπως σου άξιζε. Σε βοηθήσαμε να σπουδάσεις γεωγραφία να αποφοιτήσεις και να γίνεις δάσκαλος στο χωριό. Αλλά διευθυντής δεν θα θέλατε γίνεται; Για να δεις, ο κ Πόπας πρέπει να βγει σύντομα σε σύνταξη! Και εμείς, εγώ και ο κ Gorun, σκεφτήκαμε εσάς. Τι λέτε;
«Διευθυντής!" σκέφτηκε ο Τζίκας. «Θεέ μου, πόσες φορές το είχα ονειρευτεί αυτό. Και μου το προτείνουν τώρα. Μόνο στα πιο φανταστικά του όνειρά θα μπορούσε να το εκπληρώσει! "
- Σίγουρα, σύντροφε Πολέντα, απάντησε χαρούμενα.
- Αλλά πρέπει να κάνειςε κάτι γι 'αυτό! συμπλήρωσε ο αξιωματούχος.
- Πες μου ποιόν πρέπει να παρακολουθήσω! Πρόσφατα σας έδωσα πληροφορίες για τον Αντρέα και τον Μιχάλη, και τους βάλατεστην φυλακή, είπε ο Τζικας.
- Ναι, αλλά τώρα θέλουμε να κάνουμε κάτι για ένα κορίτσι του λαού μας. Το Κόμμα νοιάζεται γι 'αυτές και για σας, όσούς είναι πιστοί στον σκοπό μας, εξήγησε ο ακτιβιστής.
- Εντάξει! Τι πρεπει να κανω? ρώτησε καλοπροαίρετα ο δάσκαλος.
- Ξέρετε την Λίνα Σποιτόρου , στο τέρμα του χωριού;
- Ποιά; Την δασκάλα; Την μελαψη, με μακρύ, μαύρο σαν κοράκι μαλλί πιασμένο κότσο;
Η σκέψη του Τζίκα αμέσως έτρεξε στη Λίνα. Μόλις πρόσφατα ήταν δική του, χωρίς κανένα πρόβλημα.
- Ναι, ναι, σύντροφε Κιβερνισεάλλα. Πείτε μου, σας αρέσει η κοπέλα; Ρώτησε ο Πολέντας.
Ο Τζίκας έμεινε για λίγο άναυδος. Μπροστά από το πρόσωπό του εμφανίστηκε το πρόσωπο της Λίνας,με το μεγάλο στόμα και τη μακριά μύτη, τα τεράστια μάτια, με μια ελαφρά διόγκωση. "Γίνεται. Δεν είναι για άρνηση. Οι σύντροφοι του κόμματος μου μπορούσαν να επιλέξουν ποιος ξέρει τι άσχημες μέσα από το χωριό. Αυτό συνέβη σε άλλους. Η Λίνα μπορούσε να είναι η γυναίκα του. Ήταν, ο Τζίκας, με γυναίκες πιο άσχημες απ’ αυτή! "
- Ναι, είπε ο Τζίκας. Στην πραγματικότητα, μου αρέσουν σχεδόν όλες οι γυναίκες του χωριού. Μόνο κουρέλια να μην είναι ... όχι σαν την Tuta του Zdreanţă.
Αυτό ήταν κάτι που ο Τζίκας δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε. «Να παντρευτώ ... δεν έχω όρεξη για τέτοια τώρα! Αρκετή δουλειά έχω με τους άντρες των ερωμένων μου! Τώρα να έχω προβλήματα και με την γυναίκα μου;
- Τι είναι Τζίκα, δεν σκέφτηκες ότι πρέπει να παντρευτείς και εσύ κάποτε; Η κοπέλα σε λατεύεθ, είναι εργατική και φιλόδοξή. Μπορείτε να φτάσετε μακριά μαζί της ... και με μας, αν την πάρετε για σύζυγο. Θα σε κάνουμε διευθυντή! Να κατασταλάξεις και συ στο σπίτι σου, να πάρεις αξίωμα. Τι λες; Δέχεσαι; ρώτησε ο Πολέντας.
- Ξέρω και ‘γω; είπε ο Τζίκας ξύνοντας το κεφάλι του ανάμεσα στις μαύρες μπούκλες. Και μετά θα με κάνετε διευθυντη; Νομίζω μου αρέσει! Και να την πάρω για γυναίκα; ψιθύρισε ο Τζίκας. Λοιπόν, συμφωνώ, επιβεβαίωσε με δυνατή φωνή.
- Κοίτα, την Κυριάκή είναι ο μεγάλος χορός στο πολιτιστικό κέντρο! Είναι γιορτή της συγκομιδής! Θα έρθει και η Λίνα! Τώρα είναι η τέλεια στιγμή! συνέχισε να δίνει συμβουλές ο ακτιβιστής.
Και έτσι ο σύντροφος Κιβερνισεάλλα έγινε διευθυντής στο σχολείο του χωριού. Περνούσε καλά, πολύ καλά! Τώρα είχε περισσότερες γυναίκες!
Όλα κοιλούσαν υπέροχα μέχρι την μοιραία ημέρα, όταν συνέβει το ατύχημα. Έπινε, ως συνήθως, με δύο φίλους του, τον Doru και τον Nelu, καθηγητές πανεπιστημίου - και αυτοί πρώην εργάτες, τους οποίους προώθησε με επιτυχία το κόμμα του. Ήταν όλοι πολύ μεθυσμένοι. Αλλά μόνο ο Τζίκας ήταν στο τιμόνι. Εκεί, στην άτυχη στροφή, συνέβησαν όλα. Ο Doru και ο Nelu έφυγαν ακαρυαία για τον άλλο κόσμο. Μόνο ο ίδιος, μόνος ο Τζίκας ήταν ακόμα ζωντανός μετά την σύγκρουση με το δέντρο στην άκρη του δρόμου. Γλύτωσε τον θάνατο αλλά όχι την τιμωρία! Τον περιμέναν πολλά χρόνια φυλάκισης! Όλη η έντονη δραστηριότητα του στην ασφάλεια, δεν του ήταν χρήσιμη τώρα. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να ξεγελάσει το νόμο.
Η Λίνα έπρεπε να πληρώσει αποζημίωση στα παιδιά των αποθανόντων. Η γυναίκα υπόμενε και άντεχε ηρωικά. Δεν μπορούσε να νικήθει από αυτό. Και η αγάπη της για τον Τζίκα την έκανε να αντέχει περισσότερο. Εκείνη αντιστάθηκε σθεναρά, αλλά ο Ράντου, γιος τους, ήταν περισσότερο επηρεασμένος. Από παιδί του διευθυντή έγινε παιδι του φυλακισμένου, του δολοφόνου. Η Λίνα ανέλαβε το αγόρι, και είχε καταβάλει οικονομικές προσπάθειες έτσι ο Ράντου να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στα "ρουμάνικα", για να περάσει στο λύκειο «Unirea», στο τμήμα Φιλολογίας. Αλλά η μάθηση δεν ενδιέφερε τον Ράντου. Αλλά απέτυχε παταγωδος. Πήρε ένα μεγάλο δύο. Με αυτό τον βαθμό πήρε μια θέση στο τμήμα κλωστοϋφαντουργίας, του ίδιου λυκείου, μαζί με όλους οσούς είχαν πάρει βαθμούς ένα και δύο στις εισαγωγικές εξετάσεις. Αλλά πάλι κατάφερε να αποφοιτήσει το λυκείο "Unirea", ακόμη και αν όχι στο προφίλ που επιθυμούσε. Το κόμμα του πρόσφερε μια ευκαιρία!
Μετά το λύκειο σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να βρει δουλεία, εκτός αν πήγαινε πανεπιστήμιο. Θα μπορούσε στη συνέχεια να προσπαθήσει να παρακολουθήσει ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο. Αλλά για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να διαβάζει, όχι αστεία. Και του Ράντου δεν του καιγόταν καρφί για την μάθηση.
Ήταν ένα αγόρι όμορφο, ψηλό, με αθλητικό κορμί, μεγάλα μάτια, μαύρα σγουρά μαλλιά, έτσι τον Ράντου, όπως και τον πατέρα του, τον απασχολούσε μόνο τα κορίτσια και το ποτό.
Η Λίνα μέσω γνωστών της, είχε καταφέρει να προσλάβουν τον νεαρό άνδρα ως εργάτη στη διεύθυνση λυμάτων του Brasov. Στη συνέχεια, τον προσέγγισαν από την Σεκιουριτάτε για συνεργάτη.
Αλλά ήρθε σύντομα η ευτυχισμένη γι 'αυτόν μέρα, όταν έγινε η επανάσταση. Στο χωριό δεν υπήρξε καμία φασαρία, καμία σφαίρα δεν ρίφθηκε. Αλλά σαν πρώην συνεργάτης της Σεκιουριτάτε, ο Ράντου έγινε αμέσως δεκτος στο Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας του χωριού. Και πήρε και πιστοποιητίκο επαναστάτη, το οποίο του έφερνε εκτός από χρήματα, πολλά άλλα πλεονεκτήματα. Πήρε αμέσως προηβασμό , σε μια θέση στη διοίκηση. Και πήρε δωρεάν, ένα μεγάλο σαξονικό σπίτι , που είχε εγκαταλειφθεί από τους Σάξονες ιδιοκτήτες του όταν αυτοί μετανάστευσαν στη Γερμανία.
Ο πατέρας του, βγήκε και αυτός πρόσφατα από τη φυλακή γιατί θεωρήθηκε πολιτικός κρατούμενος του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος. Επίσης, ως αντιστάτης της δικτατορία, έλαβε και ο ίδιος, όπως και ο γιος του, επίδομα.
Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Τζίκας ήρθε σε επαφή με τους πρώην συναδέλφους του από το πανεπιστήμιο, οι οποίοι ήταν τώρα καθηγητές στο "Πανεπιστήμιο Γεωγραφίας». Και σύστησε το γιο του για να γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο. Επίσης, με τη βοήθειά τους, ο Ράντου κατάφερε να περάσει τις εξετάσεις και να πάρει ακόμη και πτυχίο. Οι εκπαιδευτικοί τον συμπονούσαν για τα βάσανα που πέρασε, λόγω του ατυχήματος που είχε ο πατέρας του.
Με το πτυχίο στο χέρι και με λίγα χρήματα , ο Ράντου πήρε εύκολα τη θέση του διευθυντή στο σχολείου του χωριού, θέση που κατείχε και ο πατέρας του πριν από πολλά χρόνια. Θέση που το πρόσφερε σημαντικά οφέλη, μιας και οι εκπαιδευτικοί έπρεπε, στη νέα τάξη πραγμάτων, να πληρώσουν για την θέση τους. Και ο Ράντου επωφελήτον στο έπακρο. Ακόμη και από την γεωργικής γη των υφιστάμενων του, για την αξρίβεια από τη συγκομιδή τους. Τα έπερνε το βράδυ και κανείς δεν μπορούσε να πει τίποτα. Αν και ήξεραν ποιός ήταν ο ένοχος , δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Αν έκαναν καταγγελία δεν θα έλυνε το πρόβλημα, αλλά θα έκαναν στους εαυτούς του περισσότερο κακό.
Η Λίνα που ήταν πολύ φιλόδοξη δεν ήταν ικανοποιημένη μόνο με αυτό. Μετάτρεπε όλα τα λεφτά σε συνάλλαγμα για να πληρώνει τη θέση του επιθεωρητή που είχε ο γιος της. Πρόσφερε τόσα πολλά χρήματα που το μεγάλο αφεντικό αποφάσισε να βάλει τον Ράντου επιθεωρητή σε δύο κλάδους - όχι μόνο σ τη γεωγραφία, αλλά και στα θρησκευτικά. Έστω και αν ο Ράντου δεν είχε καμία επίσημη κατάρτιση στον τομέα αυτό. Με λίγο λάδωμα όλα είναι δυνατά! Και η θέση ήταν πιο επικερδής, κυρίως επειδή ήταν μια νέα πειθαρχία που θεσπίστηκε στο πρόγραμμα σπουδών και έπρεπε να προσλάβουν νέα άτομα, που ήταν διαθεσιμένοι να πληρώσουν όσο όσο για μια θέση. Επιπλέον, υπήρχαν οι ιερείς, οι σύζυγοί τους, που έιχαν από που να δώσουν δωροδοκία. Ήθελαν να συμπληρώσουν τα εισοδήματα τους με λίγες επιπλέον ώρες διδασκαλίας. Έτσι ο Ράντου είχε πλουτίσει γρήγορα και ανάκτησε πίσω τα χρήματα που δόθηκαν για τη θέση του επιθεωρητή. Εκτός από τα χρήματα, φυσικά, μέρος των κληρικών του πρόσφεραν μόνιμα, μπουκάλια οινοπνευματωδών ποτών όλων των ειδών, τα οποία οι ιερείς τα λάβαναν από γάμους, μνημόσυνα, βαπτίσεις.
Η οικογένεια είχε ανακάμψει πλήρως. Ήταν όπως τους καλούς καιρούς.
Στο σχολείο τώρα δούλευαν πάλι, και οΤζίκας ως δάσκαλος, μαζί με τη Λίνα. Ήθελε μόνο μια νύφη της για να είναι πλήρως ευτυχισμένη!. " Έτσι ίσως ο Ράντου να άφηνε το ποτό και τις γυναίκες," σκέφτηκε. "Να μην κάνει και αυτός καμία ζαβολία όπως τον Τζίκα! "
Ψάξε και να ψάξεις η Λίνα στο τέλος σκέφτηκε ότι η πιο κατάληλη για τον γιο της, ήταν η κόρη της γραμματέας, μία γυναίκα χωρίς τον άνδρα, από το σχολείο του χωριού. Πριν από την επανάσταση, η κοπέλα εργαζόταν στο C.A.P ως εργάτρια στην γεωργία, που σήμαινε ότι είχε αποφοιτήσει το Γυμνάσιο Γεωργίας στο Prejmer. Τώρα, μετά την επανάσταση, οι θέσεις στο κολέγιο αυξήθηκαν κατακόρυφα, όπως τα μανιτάρια. Εκείνη αποφάσισε να ακολουθήσει την παιδαγωγική Ακαδημία «Ως δασκάλα στο χωριό, η Μαρίνα Ραντου είναι η πιο κατάλληλη" σκέφτηκε η Λίνα.
Ο γάμος έγινε αμέσως. Και από τα δώρα που έλαβε, ειδικά από τους υφισταμένους, οι νέοι αγοράζουν ένα Audi. Κατά τους προσεχείς μήνες, η Μαρίνα έμεινε έγκυος και είχε γεννήσει ένα κορίτσι. Η Λίνα απολάμβανε περισσότερο απ’ όλους που είχε μια εγγονή και είδε τον γιο της να κατασταλλάζει τελικά στο σπίτι του.
Αλλά ο Ράντου ήταν πανομοιότυπος με τον Τζίκα, τον πατέρα του. Η Μαρίνα δεν κατάφερε να τον αλλάξει, να μην τρέχει πίσω από άλλες γυναίκες, ειδικά πίσω απο υφιστάμενες νεαρές εκπαιδευτικούς, κάτι που τον δελέαζε τον τόσο πολύ. Και δεν είχε καμιά πιθανότητα να ξεφύγει απο το πάθος του για το ποτό.
............................................................................................................................................
Ο Ράντου ξύπνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Δίπλα του στεκόταν ανήσυχες η σύζυγος του Μαρίνα και η Λίνα, η μητέρα του.
- Καλώς ήρθες πίσω, αγάπη μου, αναφώνησε η Λίνα χαρούμενη.
- Και οι συνάδελφοί μου, οι δασκάλες; Ρώτησε ο Ράντου συγχυσμένος.
- Οι άλλοι επιβάτες; Ρώτησε η Μαρίνα. Δεν επιβίωσε καμία. Μόνο εσύ είσουν τυχερός, αγάπη μου! . Και σκέφτηκε ευτυχισμένα «Δόξα τω Θεώ, που απαλλάγηκα από αυτές! Τι, ήθελαν να μου κλέψουν το Ράντου μου;
Επίλογος
Ο Ράντου γλύτωσε τη φυλακή μετά τη δίκη. Έδωσε κάποια χρήματα, αλλά αξίζε τον κόπο. Γλύτωσε καθαροός.
"Ευτυχώς που συνέβη σαν τον μπαμπά! "σκέφτηκε ο άντρας. "Αλλά τότε ήταν άλλες εποχές. Τότε μπορούσε να είσουν υψηλόβαθμός στο κόμμα, να είσουν μεγάλος σεκιουρίστ, αλλά αν παρέβαινες το νόμο, έπρεπε να τιμωρηθείς όπως κάθε απλός πολίτης. Τώρα όμως έχουμε δημοκρατία! Δίνεις χρήματα και γλυτώνεις ότι και να κάνεις ... μπορείς να κλέψεις, μπορείς να σκοτώσεις ... αν έχεις εργαστεί για την Ασφάλεια και την επανάσταση, όπως εγώ – και έχεις να δώσεις χρήματα εκεί που πρέπει,μπορείς να λύσεις το κάθετι, όχι όπως στην εποχή του κομμουνισμού ... "
Ωστόσο, ο Ράντου Κιβερνισεάλα είχε χάσει την θέση του σαν επιθεωρητής εκπαίδευσης. Όχι λόγω του ατυχήματος! Αλλά ήρθε κάμποιος άλλος με περισσότερα χρήματα και περισσότερες διασυνδέσεις. Τελικά όμως ο Ράντου επέστρεψε, σαν ο νέος διευθυντής, στο σχολείο του χωριού ... ακριβώς σαν τον πατέρα του. Αλλά παρουσιάστηκε το πρόβλημά ότι οι μαθητές στο χωριό λιγόστευαν, ο αριθμός των τάξεων μειώθηκε έτσι και οι ώρες της γεωγραφίας άρχισαν να μειώνονται με ταχύτατα. Ο Ράντου έμεινε χωρίς θέση! Η λύση ήρθε από εκεί που δεν ανέμενε. Το συνδικάτο πρόσφερε μερικά εισιτήρια για διακοπές, σχεδόν δωρεάν,στα Bai. Ως διευθυντής, είχει προτεραιότητα. Και εκεί στο θέρετρο, έκπληξη! Εκεί είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Η προσφορά ήταν πολλά υποσχόμενη: «ένα συν ένα δώρο», όπως το σούπερ μάρκετ. Έτσι, ο Ράντου γύρισε από το θέρετρο με ένα πτυχίο στην «Λογοτεχνία» από τον πανεπιστήμιο “Băile Tufă de Veneţia“, το οποίο πλήρωσε, και πήρε δωρεάν πτυχίο στην «Ψυχολογία» για την γυναίκα του Μαρίνα. Στην εκπαίδευση, αν ήξερες ποιούς να δωροδοκήσεις, δεν έιχες κανένα πρόβλημα με τέτοια πτυχία! Κανείς δεν νοιαζόταν αν τα διπλώματα ήταν αναγνωρίζμένα ή όχι. Έτσι έγινε και καθηγητής στα "ρουμανικά» και με τις διασυνδέσεις του, ητάν αυτός που έκοβε και έραβε στο Διοικητικό συμβούλιο των εξεταστών, για όλο τον νομό. Έτσι του επιστράφηκαν γρήγορα τα χρήματα που είχε δώσει για να πάρει το πτυχίο του.
Τον επόμενο χρόνο, ο Κιβερνησεάλας ήταν υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές . Ανεπιτυχώς, φυσικά! Αλλά για να είναι κάποιος υποψήφιος δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας! Και η υποψηφιότητα πρέπει να πληρωθεί και όχι πολλοί έχουν πρόσβαση.
